Wat hebben oude Romeinse slakken te maken met je schrijfgewoontes?
Verrassend genoeg alles.
Je zou kunnen denken “Purple Prose” klinkt als een compliment. Paars is tenslotte de kleur van koninklijkheid, toch?
Maar in de literaire wereld is het eigenlijk een belediging. Om de definitie van 'purple prose' te begrijpen, moeten we teruggaan naar het oude Rome.
De term komt van de dichter Horatius, die schreef over de purpureus pannus—de “paarse vlek.”
In die tijd werd paarse kleurstof moeizaam gewonnen uit het slijm van de Murex-slak. Het was zeldzaam, vies om te maken en meer waard dan goud.
Horatius gebruikte dit als een wrede metafoor voor slechte schrijvers.
Hij beschreef auteurs die een saai verhaal (zoals een vieze jutezak) zouden nemen en er een glanzende, dure “paarse lap” met bloemrijke woorden op zouden naaien, alleen maar om te pronken. Het maakte het verhaal niet beter.
Vandaag de dag is de betekenis van 'purple prose' niet veel veranderd.
Om purperen proza eenvoudig te definiëren: het is tekst die te veel zijn best doet.
Dus, schrijf je mooie songteksten, of naai je gewoon patches op een jutezak?
In deze blog gaan we dieper in op deze term. We bespreken de betekenis van 'purple prose', bekijken enkele gênante voorbeelden ervan en leren je hoe je ze kunt herkennen en vermijden.
Laten we beginnen.
Belangrijkste opmerkingen
- Purple prose is schrijfstijl die te bloemrijk is en afleidt van het verhaal.
- Het gebruikt vaak te veel bijvoeglijke naamwoorden, ingewikkelde woorden en opgestapelde metaforen.
- Schrijvers vervallen in bloemrijke taal vanwege onzekerheid, het kopiëren van oude klassiekers of het forceren van emoties.
- Moderne AI-tools genereren hoogdravende taal omdat ze zijn getraind op voorspellende tekstpatronen, waarbij vaak de voorkeur wordt gegeven aan bloemrijke en clichématige bijvoeglijke naamwoorden.
- Pompous taalgebruik vertraagt het verhaal, verbreekt de immersie en maakt gevoelens onoprecht.
- Eenvoudige, eerlijke teksten (in combinatie met AI-detectietools) zorgen ervoor dat uw tekst duidelijk en boeiend blijft.
Wat is Purple Prose?
Om de betekenis van de bloemrijke stijl te begrijpen, moeten we kijken naar de bedoeling achter de woorden.
Purple Prose is schrijfstijl die te bloemrijk, te dramatisch of te gekunsteld is. Het probeert zo hard poëtisch te klinken dat het de lezer afleidt van het eigenlijke verhaal.
- De kernbetekenis van Purple Prose
In goed schrijven is het verhaal (de inhoud) het belangrijkste.
Maak je nooit meer zorgen dat AI je sms'jes herkent. Undetectable AI Kan je helpen:
- Laat je AI-ondersteund schrijven verschijnen mensachtig.
- Omleiding alle grote AI-detectietools met slechts één klik.
- Gebruik AI veilig en vol vertrouwen op school en op het werk.
Wanneer je 'purple prose' definieert, beschrijf je een schrijfstijl waarbij de stijl belangrijker wordt dan de plot.
Als je naar de structuur van de zinnen kijkt, zie je dat bloemrijke taal meestal gebaseerd is op drie specifieke slechte gewoonten:
- Bijvoeglijk naamwoord stapelen: In plaats van een sterk werkwoord te gebruiken, gebruikt de schrijver een zwak werkwoord en ondersteunt dit met te veel bijvoeglijke naamwoorden.
- Standaard: “De wind waaide.”
- Paars: “De stormachtige, treurige wind huilde droevig.”
- De thesaurusval: De schrijver vermijdt eenvoudige, krachtige woorden en geeft de voorkeur aan lange, ingewikkelde woorden van Latijnse oorsprong om “slim” over te komen.”
- Standaard: “Zweet” of “Denk na”.”
- Paars: “Transpireren” of “redeneren”.”
- De metaforen stapelen zich op: Te veel vergelijkingen in één zin gebruiken die niet bij elkaar passen.
- Paars Voorbeeld: “Zijn woede was een vulkaan, een storm die op het punt stond een vloedgolf te ontketenen.” (Is het een berg, een storm of een golf? De lezer kan zich er geen voorstelling van maken).
In wezen is hoogdravende proza ego-gedreven schrijven. Het schreeuwt: “Kijk naar mij!” in plaats van “Kijk naar dit personage.” Het behandelt woorden als versieringen in plaats van als hulpmiddelen om een verhaal te vertellen.
- Voorbeelden van Purple Prose
Hier zijn de bekendste voorbeelden van purperen proza om ze duidelijk te begrijpen:
- De klassieker: “Het was een donkere en stormachtige nacht”
Dit is de beroemdste “slechte” zin uit de geschiedenis, geschreven door Edward Bulwer-Lytton in 1830.
Het is zo iconisch dat er nu een wedstrijd is om te zien wie de slechtste openingszin kan schrijven.
De schrijver probeert te veel in één keer te doen (de regen, de wind, de locatie (Londen) en de sfeer beschrijven).
Het verhaal voelt geforceerd en zwaar aan in plaats van eng.
Het voorbeeld: “Het was een donkere en stormachtige nacht; de regen viel in stromen—behalve bij incidentele intervallen, wanneer het werd gecontroleerd door een heftige windvlaag die de straten geveegd (want onze scène speelt zich af in Londen), rammelend langs de dakenen de schamele vlam van de lampen heftig aanwakkeren die tegen de duisternis vocht.”
- Het “Thesaurus-syndroom” (moderne amateurs)
Dit komt heel vaak voor in online verhalen (fanfictie) of zelf uitgegeven boeken.
Het voorbeeld: "De mahoniekleurig haar Het adolescente meisje wierp een vluchtige blik op haar. ruige minnaar, een kristalheldere glinstering in haar cerulean bollen terwijl ze staarde, verrukt, op zijn gelaat.”
Het klinkt onnatuurlijk.
- In plaats van “bruin haar” zeggen ze “mahoniekleurig haar”.”
- In plaats van “vriendje” zeggen ze “minnaar”.”
- In plaats van “blauwe ogen” zeggen ze “cerulean orbs”.”
De schrijver vermijdt normaal taalgebruik, waardoor de personages eerder als buitenaardse wezens dan als mensen overkomen.
- De “Bodice Ripper” (Bad Romance)
Prachtige proza komt vaak voor in romantische romans, waarin de schrijver een scène intens probeert te maken, maar daarbij te ver gaat.
Het voorbeeld: “Hij voelde dat hij bij zijn lange revers werd vastgegrepen... toen een wezen met honderd monden begon..." het merg zuigen uit zijn botten... Hij voelde haar klamme schenen, haar hete kussen…”
Dit zou een gepassioneerde scène moeten zijn, maar uitdrukkingen als “het merg zuigen” en “klamme schenen” doen de lezer eerder denken aan een monsterfilm dan aan een liefdesverhaal.
Waarom schrijvers bloemrijke taal gebruiken
Als critici, redacteuren en docenten allemaal de betekenis van bloemrijke taal verhullen, waarom gebruiken zoveel schrijvers die dan nog steeds?
Laten we eens kijken naar de vijf belangrijkste redenen waarom veel schrijvers in deze valkuil trappen.
- De geniale valstrik
Een beginnende schrijver leest een klassiek boek (zoals Lolita of Ulysses) en merkt dat het moeilijk te lezen is.
Ze maken een fout in hun redenering: “Dit boek is geweldig, en het is complex. Als ik dus complexe zinnen schrijf, ben ik ook geweldig.”
Ze proberen de symptomen van genialiteit na te bootsen zonder dat ze daadwerkelijk over de vaardigheden beschikken. Ze gebruiken moeilijke woorden en ingewikkelde zinnen, in de veronderstelling dat als hun teksten moeilijk te begrijpen zijn, ze wel “diepzinnig” moeten zijn.”
- Angst om gewoon te zijn
Veel schrijvers zijn stiekem bang om dom over te komen. Dit komt meestal voort uit hun schooltijd.
In academische essays belonen docenten studenten voor het gebruik van moeilijke woorden en lange zinnen.
Wanneer deze studenten beginnen met het schrijven van verhalen, vinden ze eenvoudige woorden als “zei” te zwak. Ze gebruiken hoogdravende taal als een schild.
- Het Sledgehammer-effect (emoties opdringen)
Schrijvers gebruiken vaak bloemrijke taal wanneer ze te veel om een scène geven. Ze willen dat de lezer precies dezelfde pijn of liefde voelt als het personage.
Ze zijn bang dat “hij was verdrietig” niet genoeg is. Dus pakken ze een “taalkundige voorhamer” en schrijven ze: “Hij verdronk in een bodemloze afgrond van melancholische wanhoop.”
Ze vertrouwen er niet op dat de verbeelding van de lezer het werk doet, dus proberen ze de emotie te forceren met zware bijvoeglijke naamwoorden.
- Hun helden kopiëren
Schrijvers imiteren wat ze mooi vinden.
Als een jonge schrijver dol is op H.P. Lovecraft (een horrorschrijver uit de jaren twintig), zal hij hem woorden als “eldritch” en “cyclopean” zien gebruiken.”
Ze proberen diezelfde woorden in een modern verhaal te gebruiken, zonder te beseffen dat het niet past.
Lovecrafts stijl werkte omdat hij honderd jaar geleden kosmische horror schreef.
Als je die stijl vandaag de dag kopieert, ziet het er gewoon uit als een slecht kostuum.
- Een andere kijk op de wereld
Interessant genoeg is voor sommige schrijvers (vooral voor schrijvers die autistisch zijn of een hoge sensorische verwerkingsgevoeligheid hebben) bloemrijke taal de manier waarop zij de wereld zien.
Voor hen is de wereld intens, overweldigend en hypergedetailleerd.
Het schrijven van een eenvoudige, minimalistische zin voelt als een leugen, omdat het niet de explosie van zintuigen weergeeft die zij voelen.
Hoe bloemrijke taal het schrijven beïnvloedt
Als je begrijpt wat de definitie van bloemrijke taal is, zie je hoe deze de leeservaring actief saboteert.
Het is alsof je een film probeert te kijken terwijl iemand voor het scherm staat en beschrijvingen naar je schreeuwt.
Dit is hoe het van invloed is op het schrijven:
- Het doorbreekt de trance (cognitieve overbelasting)
Wanneer je helemaal opgaat in een boek, komt je brein in een “flow-toestand”. Je kijkt in feite naar een film in je hoofd.
Prachtige proza vernietigt die illusie. Elke keer dat je een te moeilijk woord of een te ingewikkelde zin tegenkomt, moet je hersenen hard remmen om het te ontcijferen.
In plaats van het verhaal te voelen, ben je plotseling bezig met het analyseren van de grammatica.
- Het verstoort het tempo
Stel je voor dat je een vechtscène leest waarin één enkele stoot drie alinea's in beslag neemt omdat de schrijver geobsedeerd is door de “knokkels van vergelding”.”
Tegen de tijd dat je de zin hebt afgemaakt, is de spanning verdwenen. De lezer wil dat de actie snel verloopt, maar het verhaal gaat voort met de snelheid van een Victoriaanse preek.
- Het maakt emoties nep
Hoe harder een schrijver probeert om met bloemrijke woorden een emotie op te roepen, hoe minder de lezer die emotie voelt. Eenvoudige, eerlijke teksten laten ruimte voor de lezer om zich in te leven en zelf de pijn te voelen.
Pompous proza verdringt hen.
Purple Prose herkennen
Nu we de definitie van bloemrijke taal hebben behandeld, hoe herken je dit dan in je eigen werk?
Dit zijn de vijf belangrijkste indicatoren:
- Overmatig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en bijwoorden: Te veel beschrijvende woorden gebruiken in één zin, bijvoorbeeld:,
- “de schamele vlammen van de lampen die tegen de duisternis vochten, hevig doen flakkeren”.
- Te lange zinnenZinnen die kronkelen met meerdere bijzinnen, tussenvoegsels of uitweidingen die in kleinere ideeën kunnen worden opgesplitst.
- Overbodige zinsconstructies: Hetzelfde concept herhalen in andere bewoordingen, bijvoorbeeld:,
- “De regen viel met bakken uit de lucht, behalve af en toe een korte onderbreking.”.
- Gedwongen of voor de hand liggende metaforen: Metaforen of vergelijkingen die te ver worden doorgevoerd of te ingewikkeld zijn.
- Aandachtzoekende beschrijvingen: Details die meer dienen om schrijfvaardigheid te laten zien dan om het verhaal of de betekenis te bevorderen.
U kunt een Alinea herschrijver om de stem en beeldspraak te behouden en tegelijkertijd de zin duidelijker te maken.
Origineel (voorbeeld van bloemrijke taal): Het was een donkere en stormachtige nacht; de regen viel met bakken uit de lucht – behalve af en toe, wanneer hij werd tegengehouden door een hevige windvlaag die door de straten raasde, over de daken rammelde en de schamele vlammen van de lantaarns, die tegen de duisternis vochten, hevig deed flakkeren.
Vereenvoudigde versie:
Hoe je hoogdravende taal kunt vermijden
Vroeger was het vermijden van bloemrijke taal gewoon een kwestie van discipline. Tegenwoordig is het iets ingewikkelder, omdat kunstmatige intelligentie (AI) zijn intrede heeft gedaan. Verrassend genoeg zijn robots dol op bloemrijke taal.
Hier volgt hoe je zowel ouderwetse trucs als nieuwe technologie kunt gebruiken om je schrijfstijl zuiver te houden.
- Traditionele strategieën (de oude manier)
Voordat we het over robots hebben, volgen hier eerst de drie klassieke regels die elke schrijver zou moeten kennen:
- Dood je lievelingen: Dit is een bekende regel. Het betekent dat je bereid moet zijn om de zinnen waar je het meest trots op bent te schrappen als ze het verhaal niet ten goede komen. Meestal is de zin die je alleen maar hebt geschreven om “te pronken” de paarse zin. Schrap die.
- De Hemingway-aanpak: Gebruik tools zoals de Hemingway Editor. Deze markeert zinnen die “erg moeilijk te lezen” of te veel bijwoorden gebruiken. Het dwingt je om eenvoudig te schrijven, zoals Ernest Hemingway.
- De voorleestest: Lees je tekst hardop voor. Bloemrijke taal klinkt vaak onhandig of ademloos. Als je over de woorden struikelt, of als je je belachelijk voelt om ze in een lege kamer uit te spreken, is het waarschijnlijk bloemrijke taal.
- Waarom robots bloemrijke proza schrijven
Je zou denken dat AI zou schrijven als een koude, logische machine. Maar in werkelijkheid schrijven grote taalmodellen (zoals ChatGPT of Gemini) vaak als een slechte dichter uit de 19e eeuw.
Waarom gebeurt dit?
AI wordt getraind op het hele internet, inclusief fanfictie, amateurblogs en oude Victoriaanse boeken. Het is een voorspellende engine. Het raadt dat het woord na “ogen” zou moeten zijn “sprankelend” of “bollen.”
Als je schrijfhulpmiddelen onhandige, bloemrijke vervangingen voorstellen, kunnen ze je verhaal meer schade berokkenen dan dat ze het ten goede komen.
Laat algoritmen je onderdompeling niet verstoren. Gebruik de AI Detector om robotachtige patronen te herkennen en de AI Humanizer om ze te herschrijven.
Deze tools zijn ontworpen om ervoor te zorgen dat voorgestelde wijzigingen natuurlijk klinken en de specifieke verhaallijn van je verhaal behouden blijft. Ze houden de lezer geboeid zonder afleiding door bloemrijke taal.
Gebruik onze AI Detector en Humanizer in de widget hieronder!
Conclusie
Hier volgt een korte uitleg over wat bloemrijke taal precies inhoudt.
Purple prose is het literaire equivalent van het dragen van een smoking naar een barbecue in de achtertuin. Je denkt misschien dat je er indrukwekkend uitziet, maar in werkelijkheid zie je er gewoon verward uit.
Je lezers hebben geen kaartje gekocht voor je woordenschatshow, ze zijn gekomen om zich te verliezen in een verhaal.
Beschouw schrijven als koken.
Zou je het hele kruidenrek in een pan soep gooien, alleen maar om te bewijzen dat je dure ingrediënten hebt?
Natuurlijk niet.
Dat zou vreselijk smaken.
De beste maaltijden laten de echte smaken tot hun recht komen. Bij het schrijven wint duidelijkheid altijd van slimheid.
Dus, de volgende keer dat je de neiging voelt om bloemrijke voorbeelden te bedenken, zoals blauwe ogen “cerulean orbs” noemen of het woord “ejaculated” gebruiken in plaats van “said” (doe dat alsjeblieft niet), haal dan even diep adem.
Vraag jezelf af: draagt deze zin bij aan mijn verhaal, of ben ik gewoon aan het opscheppen?
De praktische definitie van purperen proza gaat niet over een gebrek aan talent, maar over een gebrek aan eerlijkheid.
Leg de pauwenveren weg. Vertrouw genoeg op je verhaal om het naakt te laten staan. Soms is het krachtigste wat je kunt schrijven precies wat je bedoelt.
Houd uw schrijfstijl helder en authentiek met Niet detecteerbare AI.